همسنگر

 

 

 

خیابان ها را که بنگری پر است از موجوداتی به نام {انسان}.

زنانی که چه راحت خود را اسباب سرگرمی نگاه نامردان کرده اند

و چقدر به دور از انسانیت خود را جست و جو می کنند.انگار زهرا و زینب را نمی شناسند،

و مردانی از تبار خاموشی که غیرتشان در خواب زمستانی فرو رفته و همچنان دور از گرمای خون حسین روزگار می گذرانند..

چه بازی زیبایی، دوسر باخت است.

مردها انگار نام علی را نشیده اند و انگار نام عباس به گوششان نخورده.

پیاده رو ها باریک اند و ازدحام جمعیت زیاد و چه صحنه ی نمایشی ساخته اند این انسان نماها..{نمایش ارزش فروشی}..

و نمی بینند نخ هایی که از دست ها و پاها و سرهاشان آویزان است.

و براستی کارگردان این نمایش کیست؟

دخترکان نازهایشان را به خیابان آورده اند

و پسرکان نیازهایشان را
و اینان چقدر از حسین دورند و چه ساده علی را گم کرده اند.و در این میان تکلیف ما چیست؟


همسنگران:شما آوینی ها و کاظمی های زمان هستید .
پس پیرو خط ولایت و در سایه ی رهنمود های رهبری یاعلی گفته و فکری کنید تا حسین را از شما نگرفته اند.