ما دلسوز هستیم که این حرفها را می زنیم. خطاب به دولت روحانی میگویم؛

به ما یک چیزی می گوئید، بعد ما پای کار می آئیم و بعد میبینم که ما را کتمان میکنید.

پس ما چون اهل سیاست نیستیم حیرت میکنیم.

از ما نخواهید که سیاست داشته باشیم و پنهان کاری کنیم. این مال ما نیست بلکه متعلق به سیاستمداران است.

یک حرف هایی است که آقای ظریف در جلسات خود در ژنو می‌زند و ممکن است حرفهای درشتی هم بینشان رد و بدل شود ولی با لبخند بیرون می آیند.

ما از این لبخندها اصلا بلد نیستیم. این لبخندها را هم یادمان نداده اند

دومین چالش حاتمی کیا با مدیران جشنواره پس از اکران فیلم شیار 143 ، در کاخ جشنواره صورت گرفت . به بیان و لحن حاتمی کیا فیلم نرگس آبیار یک اتفاق در سینمای ایران بوده و تعجبش از این است که چرا در گزینش ابتدایی هیئت انتخاب نامی از شیار 143 نبوده است و بعد تر با ملاحظاتی که امروز لابی نام گرفته این فیلم به بخش مسابقه راه داده شده است.

با این حال هیچ کدام از اظهارنظرهای حاتمی کیا در ایام جشنواره به پای مصاحبه ها یا سخنرانی هایش در این چند روزاخیر نمی رسد.

عصبانیت حاتمی کیا و انتقادهایش طوری است که هر گروه و جناحی برای دفاع یا تهاجم اسباب کامل را می تواند داشته باشد.

اگر نگاهی به سایت ها یا خبرگزاری ها داشته باشیم نقل گفته های حاتمی کیا جالب خواهد بود .رسانه های اصول گرا بخش انتقادهای حاتمی کیا به دولت فعلی را پوشش داده اند و رسانه های اصلاح طلب نیز دیدگاه سیاسی حاتمی کیا را برجسته کرده اند .

با وجود این که حرف های حاتمی کیا باعث رنجش هر دو گروه می تواند باشد و در میان هم قطاران سینمایی هم این قضیه مستثنی نیست ، باز استفاده هم اندیشانه و هم گرایانه از حاتمی کیا نشانه مقبولیت او در میان هر دو جناح اصلی سیاسی کشور است . وگرنه که اگر قصد تخریب حاتمی کیا وجود داشت ، اصلاح طلبان حرف های اصول گرایان را درج می کردند و اصول گرایان هم بالعکس.

ابراهیم حاتمی کیا همیشه به سیاسی کردن فضای سینما انتقاد می کند. اما حرف های این چند روز اخیرش به یک فضای ادبیات سیاسی شبیه تر است تا یک اعلان نظر مکتبی یا تحلیلی سینمایی و یا حتی مدیریتی.

حاتمی کیا در یکی از آخرین اظهارنظرهایش دیدگاه منتقدانه به فضای کنونی فرهنگ را این طور بیان می کند:

ما دلسوز هستیم که این حرفها را می زنیم. خطاب به دولت روحانی میگویم؛ به ما یک چیزی می گوئید، بعد ما پای کار می آئیم و بعد میبینم که ما را کتمان میکنید. پس ما چون اهل سیاست نیستیم حیرت میکنیم. از ما نخواهید که سیاست داشته باشیم و پنهان کاری کنیم. این مال ما نیست بلکه متعلق به سیاستمداران است.یک حرف هایی است که آقای ظریف در جلسات خود در ژنو می‌زند و ممکن است حرفهای درشتی هم بینشان رد و بدل شود ولی با لبخند بیرون می آیند. ما از این لبخندها اصلا بلد نیستیم. این لبخندها را هم یادمان نداده اند.

و در جای دیگر می گوید: عجیب است که فیلم «چ» که فیلمنامه آن به پیش از دوران آقای روحانی برمی‌گردد به شدت با احوالات الان یکی است! به همین دلیل از این منظر می‌گویم که وای به حال دوستان جشنواره‌ی فجر که پیچ و مهره‌های فنی فیلم‌ها را می‌بینند نه مضمون آن‌ها.

وقتی این حرف ها را در کنار دیدگاه سیاسی حاتمی کیا قرار می دهیم این گمانه زنی به تقریب نزدیک می شود که اصلا حرف حاتمی کیا چیز دیگری است :

بنده به میرحسین موسوی رأی دادم ولی هیچگاه تبلیغ او را نکردم. من جریان فرهنگ را فارغ از سیاست می دانم و این درحالی بود که هیچ ارتباطی با موسوی نداشتم و علاقه ای هم نداشتم که درباره او فیلم تبلیغاتی بسازم. من فقط به او رأی دادم همین. در مورد شخص آقای روحانی نیز وضع به همین صورت است. به او رأی دادم اما هیچ کدام موجب نمیشود که به شخص او نگویم اتفاقاتی که در فرهنگ رخ می دهد مرا می ترساند. در زمانی که تعدادی از بچه های مستندساز دستگیر شدند صحبتی کردم و گفتم که آنان را اذیت نکنید. آنها جوان هستند و به هرحال ممکن است اشتباه کرده باشند. ولی همین جمله در رسانه ها بلد شد. امثال بنده را فارغ از بحثهای سیاسی بپذیرید.

شاید این حرف ها را که کنار هم بگذاریم دلیل عصبانیت حاتمی کیا مشخص شود .شاید حاتمی کیا از این که منتقد دولت روحانی قلمداد شود عصبانی است . شاید از منصوبین در سازمان سینمایی دل خوشی ندارد و شاید خودش هم میان دوست و دشمن و خیر شر گیر کرده باشد و همین درگیری شخصی عصبانی ترش می کند .

مجتبی شاعری

بخش سینما و تلویزیون تبیان

۰ ۰۷ اسفند ۹۲ ، ۱۷:۴۴

حسین کازرونی

الگوهای دختران ایرانی در جشنواره فیلم فجر رونمایی شدند! + تصاویر

به نقل از پایگاه اطلاع رسانی ثامن و به نقل از وبلاگ حجاب مهدی پسند :

متاسفانه این روزها به لطف برخی مسئولین که در خواب زمستانی به سر می برند و در بیداری شان فقط به فکر ژست گرفتن و سیاسی کاری هستند فرهنگ ایرانی و اسلامی مان بشدت مورد حمله بازیگران زن سینما و تلوزیون قرار گرفته است .

بدحجابی و در برخی موارد کشف حجاب که این روزها در بین برخی بازیگران زن به یک امر عادی تبدیل شده است و اگر زن بازیگری بخواهد باحجاب در محافل حاضر شود دیگر به او توجهی نمی شود در روزهای اخیر و در حاشیه جشنواره فیلم فجر که داعیه دار فرهنگ ایرانی و اسلامی و انقلابی است به یک معضل جدی بدل شده است .

بازیگران زن که این روزها همه نگاه ها را به سمت و سوی خودشان جذب کرده اند و در حاشیه جشنواره فیلم فجر هر روز تصاویری از آنها در رسانه ها منتشر می شود و از آنها تجلیل به عمل می آید با سر و وضع بسیار زننده و با آریش های غلیظ و بدحجابی حاضر می شوند و خودنمایی می کنند.

این بازیگران زن سینما که هر از چند گاهی در خارج از کشور کشف حجاب علنی آنها هم دیده و تصاویری از آنها در فضای مجازی منتشر می شود و فقط مدتی خبرساز سایتهای تفریحی برای جذب مخاطبان بیشتر هستند و نمی دانند که چه حمله ضد فرهنگی را به فرهنگ ایرانی و اسلامی آغاز کرده اند .

اما در این روزها که سی و دومین جشنواره فیلم فجر که به مناسبت ایام الله دهه مبارک فجر انقلاب اسلامی هر ساله در این ایام برگزار می شود فرهنگ حجاب و عفاف که می بایست بازیگران زن که به نوعی الگوی دختران ایرانی ما هستند با اوضاع بهتری در محافل عمومی حاضر شوند نه اینکه با تقلید از فرهنگ منحط و برهنگی غربی خودشان را به نمایش بگذارند و بی فرهنگی را در جامعه اسلامی رواج دهند .

جشنواره فجری که داعیه دار فرهنگ ایرانی و اسلامی است و می خواهد فرهنگ ما را به جهان نمایش دهد در آن متولیان و صاحبان آثارش دوگانگی عقیده ای دارند که آثار آنها را نابود می کند و تاثیر گذاری اندکی هم در بطن جامعه ندارد چنانچه که اکثر فیلم های ما متاسافنه بوی از فرهنگ سازی در آنها نمی آید و فقط تفریح های پوچ و بی فرهنگی را به نمایش می گذارند .

مسئله حجاب و عفاف بحثی است که سالهاست مظلوم واقع شده است و با بی توجهی برخی مسئولین به این امر و عدم فرهنک سازی صحیح بین جوانان که چرا باید حجاب و عفاف را رعایت کنند مکرر مطرح شده و بسیار بدان پرداخت شده است اما به طور جدی به این مسئله فرهنگی مهم جامعه از سوی مسئولین پرداخت نمی شود و کاری ریشه ای صورت نمی گیرد.

بازیگران زن متاسفانه با الگو گیری از بازیگران غربی می خواهند شباهت خاصی به آنها پیدا کنند این روزها جشنواره فیلم فجر را همچون اسکار و کن تبدیل کرده اند و با اوضاع بسیار زننده همراه با آرایش غلیظ و بدحجابی حاضر می شوند و فرهنگ جامعه را مورد حمله قرار می دهند و بدین سبک فرهنگ ایرانی و اسلامی ما را زیر سوال می برند که جای بسی تاسف و نگرانی است که افرادی که متولی و ابزار فرهنگ سازی عمومی جامعه هستند خودشان دچار بی فرهنگی و کج فهمی هستند البته در این میان استثنا هایی هم وجود دارد که جای تقدیر فراوان دارد اما تعداد زیادی از بازیگران زن سینما و تلوزیون حرمت عفاف و حجاب زن ایرانی را در محافل عمومی حداقل نگه نمی دارند .

در زیر تصاویری از حضور بازیگران زن در حاشیه حضورشان در جشنواه فیلم فجر را مشاهده می کنید که فرهنگ حجاب و عفاف مظلوم واقع شده است .

پیشتر از نشر این تصاویر از شما مخاطبان عزیز عذخواهی می کنیم

۰ ۲۶ بهمن ۹۲ ، ۱۰:۴۴

حسین کازرونی

تطهیر بهروز وثوقی«ضدانقلاب»،در جشنواره فیلم«فجر انقلاب اسلامی»که دولت«تدبیر و امید»مجری آن است

به گزارش سرویس فرهنگی شیرازه ؛ دیشب شبکه نمایش سیما در حالی افتتاحیه جشنواره فیلم فجر را به نمایش گذاشت، که حرف و حدیث‌های جدی‌ای پیرامون این برنامه وجود داشت؛ حرف و حدیث‌هایی که حتی بحث عدم پخش آن از سوی صدا و سیما را به وجود آورده بود. به نظر می‌رسد عمق کینه‌ای که برخی هنرمندان از دولت احمدی نژاد و شعارهای انقلابی او به دل گرفته‌اند، بسیار فراتر از این است که بتوان تصور کرد آن‌ها کنایه زدن به دولت قبل را حداقل طی چهار سال آینده رها کنند.

در ابتدای مراسم وقتی دبیر جشنواره پشت تریبون قرار گرفت، آن‌ قدر خواست خود را صمیمی نشان دهد که از اصطلاح «روحانی مچکریم» استفاده کرد. او تیم قبلی را هم البته مورد نوازش قرار داد. پس از او جنتی روی سن رفت تا پیام رئیس جمهور را قرائت کند. روحانی که در آخرین حضورش در جمع هنرمندان، تز عجیبی مبنی بر «هنرمند ارزشی و غیرارزشی نداریم» را داده بود، اگرچه حرف‌‌های خوبی زد از جمله این‌که «هنرمندان باید قول دهند که اولین جایزه خود را از مردم خود بگیرند نه از بیگانه»، اما او هم چنان از قهر هنرمندان از نظام و دولت سخن می‌گفت که انگار در چهار سال اخیر، جشنواره فیلم فجر تعطیل بوده و کلید تدبیر او بوده که آن را باز کرده!

حالا نوبت فرزاد حسنی بود که پشت تریبون قرار بگیرد. او از همان ابتدا با تاکید بر این‌که «به نظرم حال شما خوب است»، به کنایه به امیدهای ناشی از دولت جدید اشاره کرده و مدام از این می‌گفت که چقدر خوب شده که فلان کارگردان که قبلا در جشنواره نبوده، حالا در تالار وحدت و در کنار وزیر ارشاد نشسته است!

اگر از سخنان مانی حقیقی که گفت مسئولان حوزه هنری را می‌بخشیم اما دیگر تکرار نشود! بگذریم، سخنان سعید راد واقعا غیرقابل باور بود. او که سابقه حضور در فیلم برجسته دفاع مقدسی «دوئل» را هم دارد، وقتی پشت تریبون قرار گرفت گفت: «در اینجا می‌خواهم به عنوان یک بازیگر، اجازه بگیرم که از بزرگان بازیگری محمدعلی فردین و بهروز وثوقی نام ببرم‌ که نسل‌های بعدی بازیگری مثل محمدرضا فروتن، شهاب حسینی، پولاد کیمیایی و ...از روی دست آن مشق کردند».

راد سپس وثوقی را یک رکن سینمای ایران معرفی کرد!

بله؛ در جشنـــواره فیلم فجر که هر ساله در سالروز پیروزی انقلاب اسلامی برگزار می‌شود ، کسی به عنوان رکن سینما معرفی می‌شود که حشر و نشـرش با دربار پهلوی اظهر من الشـمس است و همین چند سال قبل هم در یک فیلم ضدایرانی بازی کرده است.

(برای اطلاع از میزان وابستگی بهروز وثوقی به دستگاه پهلوی٬ قسمت پایانی این مطلب را بخوانید.)

پس از همه این کنایه‌های رنگارنگ به تیم قبلی و دولت قبلی، نوبت ایوبی معاون وزیر و رئیس سازمان سینمایی رسید تا تیرهای خود را روانه نگاه قبلی سازد. او گستاخانه از این گفت که «آن‌ها» باید شهامت عذرخواهی داشته باشند و «ما» شهامت بخشش؛ «از همه آن ها می‌خواهم که بازگردند و گذشته را جبران کنند. خود نیک می‌دانند که بر شاخ نشسته بودند و بن می‌بریدند. این گفتگو نیازمند شجاعت است. شهامت عذرخواهی و شجاعت بخشش؛ هر دو لازم است».

اگرچه مقصود این نوشته دفاع از اشتباهات ریز و درشت دولت قبلی نیست که با بها دادن به هنرمندان معلوم الحال به خیال خام خود فکر می‌کرد می‌تواند آن‌ها را حامی خود کند، اما شایسته نیست که دولتی که از بن خود را فرهنگی می‌داند در یک رویداد فرهنگی به اصطلاح مهم، تیشه بر دست، به تصفیه حساب سیاسی با رقیبان پرداخته و فضا را برای مطرح شدن اسامی بازیگران هنرمند اما فاسدی هم‌چون بهروز وثوقی فراهم سازد.

راستی اگر نام جشنواره فیلم فجر را بگذارند جشنواره فیلم «کن» یا «دبی» یا ... آیا در سین برنامه افتتاحیه یا نوع فیلم‌های آن، تغییر اساسی‌ای به وجود خواهد آمد؟

نقش اشرف در شهرت بهروز وثوقی

وی که نام اصلی اش خلیل وثوقی است در سال ۱۳۱۶ در شهر «خوی » به دنیا آمد و پس از تحصیل مدرک دیپلم متوسطه، در جستجوی کار به تهران آمد و در سال ۱۳۳۷ به کار دوبله فیلمهای خارجی و ایرانی مشغول شد .

چندی بعد «وثوقی» پس از سه سال فعالیت در این حرفه، با حمایت یکی از هنر پیشگان زن سینمای آن روزگار به نام «پوری بنایی » با فیلم « صد کیلو داماد » فعالیت سینمایی خود را آغاز کرد، اما علی رغم حضور در کنار این هنر پیشه زن و بازی در فیلم های مبتذل به شهرت چندانی دست نیافت، تا اینکه ناگهان جریانی با عنوان «موج نو» با حمایت نویسندگان وابسته ای همچون « فیروز شیروانلو »، « پرویز دوایی » کارمند پرسنلی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، « لیلی امیر ارجمند » ندیمه فرح پهلوی و با سرمایه تهیه کنندگانی مانند « علی عباسی » .« مهدی میثاقیه » در سینمای ایران شکل گرفت.

این عناصر مأموریت داشتند که «بهروز وثوقی»، هنر پیشه درجه دهم سینمای ایران را به معروف ترین و گران ترین بازیگر سینما تبدیل کنند و چنین شد که به دستور «اشرف پهلوی» وی به یکی از پدر خوانده های سینمای ایران تبدیل شد. چنانکه با یک تلفن برای فیلم هایش مجوز نمایش می گرفت و با یک تلفن هم فیلم های دیگران را سالها راهی انبار می کرد.

بستر سازی در جهت چهره سازی او چنان ماهرانه صورت گرفت که دیگر هنر پیشگانی که تا قبل از دهه پنجاه گران ترین بازیگران سینمای ایرن محسوب می شدند و فیلم هایشان از فروش خوبی برخوردار بود در اواخر دهه پنجاه عملا خانه نشین شده بودند. در حالی که وثوقی برای بازی در هر فیلم در سالهای ۱۳۵۷ - ۱۳۵۳ رقم بالایی معادل نیمی از هزینه تولید فیلم در آن سالها به عنوان دستمزد دریافت می کرد.

حضور مافیایـــی « وثوقی » در عرصه هنر چنان بود که در هنگام ازدواج با « فائقه آتشین » معروف به « گـوگــوش » ، وی ترانه سرایان و آهنگسازان معترض به همسرش را یکی دو سال ممنوع القلم و ممنوع التصویر می ساخت تا برای همیشه ادب شوند .

« بهروز وثوقی » پس از افتضاح افشای روابط « همسرش » با « داریوش اقبالی » ، پس از طلاق همسرش، این خواننده معتاد به مواد مخدر را توسط مأموران به دام انداخت و با حمایت اشرف مطبوعات را وادار ساخت تا تصویر او را به همراه مواد مخدر مکشوفه در صفحات حوادث خود به چاپ برسانند .

بدین ترتیب در جامعه این شایعه قوت گرفت که « داریوش اقبالی» به جرم سیاسی به زندان افتاده است. سرانجام نیز « داریوش اقبالی » با خواندن ترانه های «رسول بزرگ رستاخیز» و «طلایه دار» در تلویزیون و تقدیم آنها به شاه از زندان آزاد شد.

منبع : شیرازه

۰ ۱۳ بهمن ۹۲ ، ۱۷:۴۱

حسین کازرونی

ارتباط و مذاکره با آن ها ، هم خیانت و هم حماقت است!

" عدّه‌اى با دستشان به پاى خود رشته‌هایى را مى‌بندند و گره‌هایى را به وجود مى‌آورند؛ خود را از قابلیت استفاده براى این ملت و آرمانهاى او مى‌اندازند و بعد هم اسلام و نظام اسلامى و احکام اسلامى را متّهم مى‌کنند. ناجوانمردى از این بیشتر؟! بعضى در دلِ خود احساس ضعف مى‌کنند، یا چشم‌غرّه‌هاى امریکا آنها را مى‌ترساند، یا وعده‌هاى امریکا و امثال امریکا دل ضعیف و ناتوانشان را به خود جذب مى‌کند؛ لذا به سمت امریکا مى‌کشند.

آن‌گاه ملت و جوانان مؤمن و مدیران باایمان و باصفاى کشور را متّهم مى‌کنند که اینها نمى‌توانند؛ بنابراین ناچاریم برویم تسلیم امریکا شویم!

کسانى که دم از مذاکره‌ى با امریکا مى‌زنند ، یا از الفباى سیاست چیزى نمى‌دانند، یا الفباى غیرت را بلد نیستند؛ یکى از این دو تاست. در حالى که دشمن این‌طور اخم مى‌کند، این‌طور متکبّرانه حرف مى‌زند، این‌طور به ملت ایران اهانت مى‌کند، تصریح هم مى‌نماید که مى‌خواهد علیه این نظام و این کشور و منافع آن اقدام کند، عدّه‌اى در این‌جا ذلیلانه و زبونانه مى‌گویند: چه کار کنیم؛ برویم، نرویم، نزدیک شویم، با آنها صحبت کنیم، در خواست کنیم، خواهش کنیم؟! این اهانت به غیرت و عزّت مردم ایران است؛ این نشانه‌ى بى‌غیرتى است؛ این سیاستمدارى نیست.

سعى مى‌کنند رنگ و لعابى از فهم سیاسى به کار خود بدهند؛ نه، این درست ضدِّ فهم سیاسى است.

مسأله‌ى آمریکا این است که هویّت اسلامى و ملى ما را قبول ندارد و این را به زبان مى‌آورد.

چرا عدّه‌اى از مدّعیان سیاست و فهم، نمى‌فهمند؟! واقعاً جاى تأسّف است. حکومتى که این‌طور صریحاً مى‌گوید مى‌خواهم علیه نظام اسلامى و خواستِ ملت ایران عمل کنم و براى براندازى این نظام بودجه مى‌گذارد، ارتباط و مذاکره با آن، هم خیانت و هم حماقت است!"